تو از تمام درختان سرو، سروتری

اگرچه سروتری، ازدحام برگ و بری

میان باغچه در التهاب روئیدن

تو از تمام درختان سرفراز، سری

مگو تو همدم سوز نهان فرهادی

که مثل کوه پر از زخم تیشه و تبری

بگو ترا چه بنامم، بلندبالایی

که در سکوت، نباتی و در سخن، شکری

خیال کوچه قلبم چقدر خاموش است

بیا که بی تو ندارد طنین رهگذری