بگذار بدانند خوشم می آید

از بوسه و لبخند خوشم می آید

تصمیم گرفته ام لبت را بخورم

من بچه ام،  از قند  خوشم می آید

هر روز گذشت بد تر از دیروزم

من چشم امید سوی او میدوزم

اما به خدا طالع نحسی دارم

میدانم در بهشت هم میسوزم

                                                         و شعری زیبا از برادر عزیزم: نوید

پُرم از گریه، پُر از غم غزلک

پُرم از غصه و ماتم غزلک

ابر چشمامه که بارونی شده

مثل شب های محرم غزلک

کاش می شد تو آسمون پربکشیم

من و تو ـ دو تائی ـ با هم غزلک

خسته ام، خسته از این دور و زمون

خسته از عالم و آدم غزلک

q

خدا میدونه به جز تو ندارم

دلخوشی از همه عالم غزلک

بدون آینه کی می شود خدا را دید

و بی تو آینه ها را نمی توان فهمید

شبیه یک غزل تازه می رسی از راه

شبیه یک نفر از جنس روشن خورشید

تو آن صداقت محضی، همیشه نورانی

کزآبگیر نگاهت ستاره باید چید

همیشه نبض نگاهت ترنم دریاست

حضور سبز تو در باغ خاطرم زیباست

مرا به لحظه موعود عشق دعوت کن

ببین چگونه دلم زخم خورده غمهاست

غرور شاعریم را شکسته بغض غزل

همین غزل که شباهنگ این دل تنهاست

گاهی که با خیال تو زنجیر می شوم

از شعرهای لال خودم سیر می شوم

تو تا نگاه روشن خورشید می روی

من پشت پای رفتن تو پیر می شوم